Geluk, ja dat is voor mij niet weg gelegd hoor!
In juni 2013 gingen mijn ex-man en ik uit elkaar. In september dat jaar verhuisde ik samen met mijn kat naar een huisje wat al geruime tijd te koop stond ergens in een dorp 12 kilometer van de stad waar ik vandaan kwam. Het dorp was redelijk uitgestrekt en het stukje waar ik kwam te wonen lag dichtbij het water en stond in een clubje van nog 8 andere huizen. Het dorp bezat als enige faciliteit de kerk. Maar ik klaagde niet, ik was dolblij met mijn nieuwe stek. Ik had een gezellige en knusse benedenverdieping en ja een bad waar ik vaak avonden in vertoefde. Ik kon daar zo van genieten, nu helemaal waar ik met niemand rekening te houden had. Ik had daarnaast leuke buren, waar ik regelmatig even langs ging. Mijn scheiding is zo’n scheiding met een lange nasleep. Ik had daardoor niet de mogelijkheid om een huis te kopen. Vanaf juni 2013 stond ik ingeschreven bij de woningbouw, de wachtlijsten daar waren lang. Gemiddeld duurde het 5 jaar voordat je voor een huis ergens rond plek 5 staat. In April 2016 werd het huis waar ik woonde verkocht werd, ik kneep hem behoorlijk. Want waar moest ik naar toe op het moment dat ik niet op tijd iets anders vond. Ondanks dat ik veel bezig was met de wet van de aantrekkingskracht twijfelde ik soms toch in een goede afloop. Het gaat ten slotte niet om zomaar iets. Het zou betekenen dat wanneer ik niet iets zou vinden, dakloos zou worden. En dat, dat wilde ik echt niet!
Gelukkig waren de verhuurder en de koper heel meegaand, waardoor ik pas begin september (precies 3 jaar later) het huis diende op te leveren. Je raadt het al, er was nog geen ander huis. De tijd begon nu inmiddels wel echt te dringen, maar al wat gebeurde ik had er geen slapeloze nachten van. Gelukkig had ik nog voor anderhalve maand een onderkomen gevonden bij het broertje van een vriendin. Dat huis keek uit op het huis wat ik gezamenlijk had gehad met mijn ex-man. Best een beetje raar vind je ook niet?
Net voor dat ik alle dozen had overgeheveld greep ik mis op een huis waar ik heel graag wilde wonen. In gedachten had ik bij een huurhuis niet echt een heel positief beeld. Ik dacht aan veel overlast en slecht onderhouden tuinen. Het huis waar ik op gereageerd had lag redelijk rustig en had een fijne ruimte, ik stond als tweede op de lijst. Maar helaas het ging aan mij voorbij. Op het moment dat ik dat hoorde voelde ik heel diep van binnen iets, een soort oer vertrouwen wat omhoog kwam. Als dit niet het juiste huis voor mij was, dan moest er echt wel iets nog mooiers op mijn pad komen. En dat kwam er! Mijn paleisje was een tussenwoning, met een prachtige voortuin met uitzicht over het water, een achtertuin op het zuiden en enorm veel ruimte in huis. Ik vond mijn huis een waar walhalla, het beste wat ik mij had kunnen wensen.
